Geen geweten bestellen

‘Dat ding ligt meestal op het bureau in mijn locker, of thuis in de kluis. Het beste wapen van een politieman is zijn mond.’

Maarten Severyn over zijn dienstwapen

‘Dit is mijn zoveelste TGO, maar het is elke keer weer alsof ik opnieuw begin.’ Er klonk lichte verwondering in Maartens stem. Jelle glimlachte, opende het portierraam en hield zijn pasje voor de kaartlezer. Het groene licht ging branden en de stalen poort schoof open. Hij reed de Kabelweg op in de richting van de oprit naar de A1. Maarten staarde naar een kiepwagen met slachtafval die voor hen reed. Uit de onderkant van de achterklep liep gestaag een roodbruine straal vocht.
‘Een jonge, onervaren schutter die een keer te veel doorlaadt. Wat zou hem beloofd zijn voor deze heldendaad? 10.000 of 15.000 euro?’
‘Voor jonge jongens is dat veel geld.’
‘Tien jaar geleden huurde een opdrachtgever die belazerd of bestolen was een professionele hitman in uit Joegoslavië of Turkije. Zo’n huurmoordenaar bereidde zich zorgvuldig voor. Bij twijfel wachtte hij op een betere gelegenheid. Als hij het slachtoffer eenmaal dicht genoeg kon naderen, schoot hij hem eerst in de buik om hem te destabiliseren, daarna volgde een headshot. Twee patronen, meer niet. Daar kwam geen Kalasjnikov aan te pas.’
Jelle glimlachte.
‘Vroeger was alles beter, toen was een sandwich nog gewoon een boterham.’
Jelle haalde in en passeerde de lekkende kiepwagen.
‘Ik ben bloedserieus.’ Maarten zuchtte. ‘Amsterdam zit verdomme gemiddeld op twee schietincidenten per dag.’