Theater over leven en werk bij de Nationale Politie

In de bovenzaal van de Lawei in Drachten zag ik \’Rauw\’, een theatervoorstelling over leven en werk bij de Nationale Politie geproduceerd door Productiehuis Plezant.

Eerst een fragment uit de tekst van Guido Vries, gespeeld door Pieter van der Sman. Vries is 48 jaar, brigadier en werkt al 27 jaar bij \’blauw\’.

\”Kom je alsjeblieft weer thuis vannacht?\”

\’Nog steeds kan ik de slaap niet vatten in deze aardedonkere uren van de nacht. Alles beweegt en verandert, ’t trilt en wil niet stilstaan. Hollen in ’t donker. Scheuren over ’t fietspad. Kris kras door de wijk. Met toeters en bellen. Actie op reactie. Lik op stuk. Pappen en nathouden. Dweilen met de kraan open. De wet is de wet. Maar het land staat in brand. Er is geen houden meer aan. Preventief fouilleren? Wie heeft ’t over etnisch profileren? Doodsbenauwd om zelf beschuldigd te worden van racisme en geweld, heeft er alweer iemand 112 gebeld. Prio. Prio. Snel. Er staat een verwarde vrouw op ’t dak van een flat. Maar ik ben net klaar met een slecht nieuwsgesprek. Er staat een kliko in de fik. Een brutale aso zet ik klem. Klaplopers. Zuipschuiten. Een teringzooi. Het hakt er in, die onderkant van Nederland, maar ik ben een prof. En ik houd mezelf voor: kom, we moeten er weer door.\’ 

\”Sorry lief, ik ben er niet. Dit is wat ik doe, dit is wat ik ben, dit is wat men wil, dit is wat men van hogerhand van mij vraagt. Elk uur. Elk moment van de dag.\” Ze vraagt aan mij: \”Kom je alsjeblieft weer thuis vannacht?\” 

Een confronterende en inspirerende voorstelling

Productiehuis Plezant maakt theatervoorstellingen op het snijvlak van werk, leven en liefde. \’Rauw\’ is een unieke theatervoorstelling gemaakt in nauwe samenwerking mét en voor de Nationale Politie. In besloten sessies zien vele honderden politiemensen de voorstelling. Ik zit als enige burger in de zaal, de rest van het ruim tachtig koppen tellende publiek werkt bij \’blauw\’ en \’grijs\’. Het is geen vormingstheater zoals we dat in de zeventiger jaren van de vorige eeuw maakten, maar een confronterende en inspirerende voorstelling die veel losmaakt bij dit betrokken publiek. De politieman naast mij vertelde me voor aanvang dat hij zelden naar theater gaat, \’daar ben ik niet mee grootgebracht.\’ Na afloop is hij stil. Later, op de gang, zegt hij dat het hem geraakt heeft. Het is \’alsof je even naar binnen kijkt, naar waar je bang voor bent, dat je denkt waarom heb ik in godsnaam voor dit werk gekozen?\’ 

\’Rauw\’ is ontwikkeld in opdracht van en in co-productie met VIK / korpsstaf Nationale Politie en geregisseerd door artistiek leider Walter Supèr. Als theatermaker schreef en regisseerde hij een groot aantal geëngageerde voorstellingen, over de samenleving van nu.

\’Rauw\’ gaat over integer, betrouwbaar, moedig en verbindend zijn

Wíllen zijn? Móeten zijn. Over mooie woorden versus de realiteit. Over zien en gezien worden. Over ruim 65.000 mensen, 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Blauw en niet blauw. Gevraagd en ongevraagd. Over de hoeksteen van een veilige samenleving. Over werk, over leven, over de rauwe werkelijkheid.

\’Verdomme man, ze willen me horen bij VIK. Die doen onderzoek naar integriteit en klachten. Wat daar erg aan is? Als je naar VIK moet heb je een probleem. Dan zeggen ze dat er een onderzoek is naar oneigenlijk gebruik van systemen… dat ik dus in de systemen heb gekeken wat niet mocht. Of ergens voor heb gebruikt wat niet mocht. Lekken van informatie noemen ze dat. Maar ik weet zeker dat ik dat niet gedaan heb. Ik bedoel: jij hebt toch niks gezegd? Jij hebt toch niks gezegd tegen niemand hè? Oké, oké, oké…

Ik weet ook niet hoe ze erbij komen. Misschien willen ze mij ook gewoon weg hebben. Ik denk dat ik teveel mijn mond heb opgetrokken. Nou ja, over laatst met die collega en die aanhouding. Ik weet het gewoon niet. Ze zeggen dat het hier een grote familie is. Nou, alleen als je precies hetzelfde denkt en doet als de anderen. Ja, dan zijn we familie. Shit, ik heb mijn telefoon uitgeleend. Mijn telefoon, aan collega. Ja die ging inloggen via mijn telefoon. Zou hij? Wat moet ik nou? Ja, ik ben rustig! Fuck ja. Ik ga je zien, later.\’ 

\’Rauw\’ is een inspirerende en knap gemaakte voorstelling

De acteurs excelleren en zijn volstrekt geloofwaardig in hun rol. Hoog tempo, goede muziek, inventief gebruik van videobeelden en een doordacht ontworpen toneelbeeld dat snelle wisselingen mogelijk maakt. Chapeau!

Mag ik één dag vrij?

Hieronder de tekst van een van de liedjes:  

Mag ik één dag vrij
Om eens eerlijk te zeggen wat ik werkelijk vind 

Mag ik één dag vrij
Om na te kunnen denken wat mij dagelijks verblindt 

Mag ik één keer spugen op alle hufters, klootzakken en bandieten
Mag ik één keer vloeken op alle keren dat we ‘t er gewoon bij lieten
Mag ik één dag vrij om te kunnen voelen wat ik haast niet meer voelen mag 

Vrij om mij af te kunnen vragen wat ik nu werkelijk zag
Vrij om te kunnen rennen waar ik stoppen moest
Vrij om los te wrikken wat is vast geroest 

Mag ik één dag vrij om jou te laten zien wat je hebt gemist
om jou te laten weten hoe belangrijk je bent meer dan je ooit wist
om je vast te houden als ze je komen halen en ik de deuren sluit
om je te beschermen met mijn stoere winterjas om jouw blote huid 

Mag ik één dag vrij
en ik ga een list verzinnen slimmer dan de strengste wet
één dag vrij om onbedaarlijk te lachen om die stoute zet
één dag vrij om te kunnen rillen om de fouten die ik maakte
één dag vrij om iedereen te troosten die ik hartgrondig raakte 

één dag vrij om niet meer handig te zijn
handig mijn hoofd af te draaien
handig over een andere boeg
handig over laten waaien
handig, het is genoeg 

genoeg, opdat ik weer bang kan zijn
genoeg, opdat ik weer mag brullen van verdriet
genoeg, opdat ik weer spontaan kan zijn
omdat ik razend ben om wat niet 

Ik wil niet meer handig zijn
Ik wil niet meer handig zijn
Laat me alsjeblieft weer zijn

Mijn liefste, voor jou, voor ons
Ik wil niet meer handig zijn
Ik wil een onhandige vader zijn

Vriend zijn
Buurman zijn
Agent zijn
Oprecht zijn
Echt zijn
Ik wil mij zijn…