Recent zag ik de Deense speelfilm Den Skyldige (2018, 85\’), het speelfilmdebuut van Gustav Möller (scenario en regie). Het deed me denken aan ervaringen van een paar maanden geleden. In april draaide ik twee weekenden mee in de centrale meldkamer van een van de tien regionale eenheden van de Nationale Politie. Ik schreef er eerder over in deze blogpost.

Een doorwrocht scenario

Schuldig speelt in zo\’n noodcentrale, ergens ten noorden van Kopenhagen. De setting is weliswaar kleiner, maar sfeer en uitrusting komen overeen met de Nederlandse situatie. Eén locatie, één formidabele acteur, de stem van een minstens zo goede actrice via de telefoon (Jessica Dinnage) en een doorwrocht scenario dat zich in real-time afspeelt. Het zijn de ingrediënten voor een spannende en waarheidsgetrouwe speelfilm rond één karakter. Hem leren we goed kennen, met hem leven we mee, meer kans tot identificatie biedt de film niet. Af en toe zien we een paar anonieme collega\’s op de achtergrond in beeld, meer niet.

Geschorst voor de straatdienst

Hoofdagent Asger Holm (Jakob Cedergren) werkt die avond bij aanname en handelt de binnenkomende 112-meldingen af. Zijn dienst zit er bijna op. Holm is combi-centralist: een agent die zowel op straat als in de meldkamer werkt. Al gauw blijkt dat hij recent tijdens een nachtshift betrokken is geweest bij een schietpartij. Holm is in afwachting van het Rijksrecherche-onderzoek geschorst voor de straatdienst en draait voorlopig al zijn diensten in de meldkamer. Ongemotiveerd en routineus doet hij zijn werk, totdat hij wordt gebeld door een jonge vrouw met de naam Iben. Ze is in paniek en fluistert dat ze gekidnapt wordt. Iben kan niet vrijuit praten en langzaam ontrolt zich via haar stem en een mix van vage achtergrondgeluiden een familiedrama. Via gruwelijke scènes in een rijdend bestelbusje tot een verrassende ontknoping in een ziekenhuis.

In minutenlange instellingen registreert de camera genadeloos de eenzame machteloosheid waarin Holm zich bevindt. Zijn zwetende gezicht, in full-close-up, intens luisterend naar gruwelen waar hij geen invloed op kan hebben, is vaak het enige dat we zien. Een loner, gedoemd om de strijd te verliezen.

Regen, voortdurend

En het regent, voortdurend. Van de harde slagregens in het begin, met het geluid van agressief zwiepende ruitenwissers, tot de bijna berustende, droevige lentebui op het einde. Een speelfilm van een eenvoud en effectiviteit om jaloers op te zijn.